Tethys, Anumati ve Nuit

ay beyazdı.sanki önceleri bu kadar beyaz gelmemişti gözüne. deniz durgundu.kıyıyla bir gerilimi yoktu o akşam, yavaşça çalkalanıyordu. ayın beyaz ışığı diğer gecelerden daha hızlı bir biçimde yer değiştiren bulutlardan sızarak başka başka biçimlerde aksediyordu suyun karanlık çalkantısına. küçük, kırık, parlak taşlar serpiyordu suya.ay beyazdı ve çok güzeldi.
yüzünü çevirip çok renkli, parlak, yassı bir ekrana bakmak içini acıttı. köpekler bile sokaktaydılar, kediler ve kuşlar da. ıslak çimlere basıyordular üstelik. başıboştular. soğuk bir bardak su içerek tekrar baktı siyah beyaz geceye. orada, o cama vuran televizyon renklerinin içinde öyle adoğal öyle dijitaldi ki aksi! kızdı, belki utandı da biraz. televizyonu kapattı. balkon kapısını açtı, eşiğe yaslandı. böyle sessiz ve karanlıkken olduğu yer düşünmek ne yazık ki kaçınılmazdı. acilen müziğe ihtiyaç vardı: kaçar gibi odaya girdi, aile yadigarı müzik setinin tozlu düğmesine dokundu. sonra, koltuğun koluna atılı anne örgüsü şalını omzuna aldı. hava, esintisiz fakat serindi; yumuşak ve hoş kokuyordu. ayın bu yüzü ne pürüzsüz!, diye içinden geçirdi. ayın diğer yüzlerini de görmek isterdi. seyehati sevmezdi. aslında seyahati değil de yeni yatakları, yeni insanları, başka dilleri sevmezdi. birkaç dil daha bilmek istedi. iç çekti. "keşke" dedi. ne diledi, bilmiyorum.