ahmet'e uzunca bir kart (önyüzünde ankara kalesi olan)

bu sabah atlayıp gelmeliydim.en arka koltuğu yirmiye kapatarak hem de...gerçi ben hep kazıklanırım; varanla gelmeliydim, kötü otobüslerine bir sürü para dökerek hem de.yanlış yerde inmeliydim.tuğçe'nin başına dert açmalı ama ikimizin de bu durumdan keyif alacağını bilerek kaybolmaktan mutlu olmalıydım.orda olmalıydım, burada olmamanın her türlü ahmaklığını göze alarak.
üzgünüm kendimi yalnız ve uzak kıldığım için.mutlu olamadığım için üzgünüm.akıllılık edemeyip aptal gibi bu odada, ankara kalesini izleyip avrupalı tutucu şairlerden sana şiir aradığım için üzgünüm.oysa şimdi oraların yolları ne kadar özgür, kaleleri ne kadar yıkık, insanları ne kadar akılsız, kahkahaları ne kadar ahlaksızdır.ne kadar ahlaksızdır şimdi duygu, ne kadar çocuktur inci, ne kadar ağlamaklıdır tuğçe.sen ne kadar kötü gülüyorsundur şimdi.şimdi içiniz ne kadar küçük, kollarınız bacaklarınız ne kadar fazlalıktır.
sonradan geliyor aklım başıma."keşke" diyorum, siz de demişsinizdir okurken muhakkak.
sana umutlu, mutlu sözcükler yok.sen güzel, zarif isimli bir dünyada yeniden doğuyorsun, ben yokum.yoktum, yokum.benim dünyamın adı çok küt, bir sürü "a" var içinde. "i" yok mesela.olamazdı da, yakışmaz."l" yok,tıknaz "n" var.içlerinden bir "k" var sevdiğim, onu da "ka" diye okuyorlar.
ahmet, tam sen doğacakken saatleri bir saat geri alıyorlar.bu işten bir sonuç var sen çıkar.
bütün soğuk, kibirli, bilmiş, ölçülü ve "bi de bana sinsi diyor" havama rağmen seni ne çok sevdiğimi simgeleyen yaşlı, manalı gözlerle bakıyor ve "ahmet" deyip bir es bekliyorum, "iyi ki doğdun be." kafamı erkeksi bir tavırla hafiften sola kırıyor hüzünlü bir gülümseyiş takıyorum dudaklarıma.sonra eski halime dönüyorum.bu sırada burnum titriyor...
saat tam 00.00 ama arayamıyorum.biliyorum, kalabalıksınız.sarılmak uzun sürüyor...
en son ben sarılıyorum.iyi ki doğdun ahmet.yeni yıllar!